Gepost op 5 september 2010 door Marie
De werkelijkheid van de dingen zit
vanbinnen. Toen ik nog naar school
moest, voelde ik het leven aan als één
groot toneel waarin ik een rol moest
spelen, en dat beviel me niet. De ware
‘ik’ kon ik niet tonen, niet uitdrukken,
en ik wist ook totaal niet wat ik eraan
kon doen om het beter te maken. Deze
wereld is één groot toneel en de meeste
mensen spelen een rol waarin ze niet
zichzelf zijn. Wat je rondom je ziet, is
dus niet altijd wat het is. Want zoals
ik al zei, de werkelijkheid zit
vanbinnen.
Denk maar bijvoorbeeld aan die mooie
jonge mensen die zelfmoord plegen, en
dan zegt de familie “ze was zo flink en
zo sterk, we zijn geschokt, we hebben
dit nooit zien aankomen.” Aan de
buitenkant kunnen mensen zich helemaal
anders voordoen dan hoe ze vanbinnen
zijn. Daarom zijn familieopstellingen zo
fantastisch; daar zie je de binnenkant
van de mensen. De innerlijke wanhoop van
iemand die eraan denkt om zelfmoord te
plegen toont zich heel duidelijk in een
opstelling. Het lijkt alsof de mensen
die aan een opstelling deelnemen ‘toneel
spelen’, maar in feite is dit ‘toneel’
veel echter dan de buitenwereld.
Voor zij die niets van
familieopstellingen kennen: Mensen
zitten in een kring rondom een lege
ronde ruimte. Sommige mensen worden
gekozen als ‘representant’ om ‘mee te
spelen’. Je wordt uitgenodigd om in de
rol van een of ander persoon of
familielid te komen, gewoonlijk iemand
waar je nog nooit van hebt gehoord, die
je nog nooit hebt ontmoet en die je
waarschijnlijk ook nooit zal ontmoeten.
Je krijgt ook een plek in de ruimte, en
daarna sta je even stil, je wacht.
Binnen enkele seconden krijg je
gewaarwordingen, gevoelens, gedachten,
over ‘jezelf’ (de persoon die je
representeert) en ten opzichte van de
andere personen die in de ruimte
opgesteld staan. Deze dingen uiten zich
voor een groot deel meteen zichtbaar in
je lichaam via kleine bewegingen van de
vingers, benen, ogen, armen, ademhaling
enz. Soms word je ook gevraagd om met
woorden uit te drukken wat er door je
heen gaat.
Mijn moeder is ondertussen al ongeveer
10 jaar met familieopstellingen bezig;
ze begeleidt ze, ik was vaak als
representant aanwezig in haar groepen
(gisteren bijvoorbeeld nog, in
Maasmechelen, en vorige week in Loppem).
Ook begeleiden we samen regelmatig
individuele opstellingen met popjes
(mama doet de opstelling, ik laat met
telepathie de popjes-representanten aan
het woord).
Heel erg vaak zie ik in de opstellingen
dat kinderen staan te kijken naar hun
ouders. Kinderen, dat kan iedereen zijn,
want iederéén is gemaakt/geboren uit
twee ouders, zonder uitzondering. En
daar kom ik waar ik wilde komen: het
thema van blinde liefde.
Een verhaaltje als model-voorbeeld: Je
wordt als baby geboren en in het beste
geval heb je een liefhebbende moeder en
een liefhebbende vader. Je kijkt naar
hen, ze geven je melk, knuffels,
kili-kili conversaties, pampers, papjes,
dan komt pipi-potje, de eerste stapjes,
ze leren je kleertjes aandoen, jezelf
wassen, zelfstandig eten, enzovoort. Je
kijkt naar hen vol liefde, want van hen
‘ga je het leven leren’. Je wordt
groter, je merkt af en toe een ruzie op,
een zucht van je vader, een traan van je
moeder, en je kijkt nog steeds naar hen,
maar de blik in je ogen verandert. ‘Is
mijn moeder wel gelukkig? Gaat het wel
goed met mijn vader? Blijven ze wel
samen?’ Al gauw kijk je nog scherper, je
probeert de plooien glad te strijken, je
begint je ouders te behoeden, te
bemoederen en meteen ontwikkel je ook
heel wat kritiek op je ouders: je moeder
neemt geen initiatief, ze klaagt
altijd,… , je vader is er nooit voor
jou/voor jullie, hij neemt niet genoeg
verantwoordelijkheid, enz. en vooral: ze
zien jou niet. En dan; je wordt nog
groter, je hebt je eerste lief, je gaat
studeren, je hebt een ander lief, je
zoekt een job, je trouwt, je krijgt
kinderen,… en waar kijk je naar? Nog
steeds naar je ouders, je bent uiterlijk
wel bezig met je leven maar innerlijk
wacht je nog steeds tot ze jou eindelijk
eens echt gaan ‘zien’. Je kinderen
worden groot, en wat gebeurt er? Zij
gaan net hetzelfde doen als jij.
Dit geval is dan nog een van de beste,
want vaak zijn er heel wat problemen bij
ouders en voorouders die alles nog
ingewikkelder en moeilijker maken, en
dus kijken de kinderen nog harder en
willen ze nog meer de dingen helpen
oplossen. Onbewust.
Het resultaat is een lange reeks van
generaties kinderen die naar hun ouders
kijken en hun eigen kinderen niet zien.
Ieder kind heeft de neiging om naar mama
en papa te kijken en dat te blijven doen
hoewel ze al volwassen geworden zijn. Je
kijkt naar hen uit liefde, maar het is
een blinde liefde, een onvolwassen
liefde. Als je als kind je ouders in het
vizier houdt en zo opgroeit, begin je
naar je ouders te kijken met je
verstand; het gevolg is gegarandeerd
kritiek, je kijkt neer op hen, want je
voelt je eigenlijk groter, beter en
slimmer dan hen.
Ik voel die neiging zelf ook in mezelf,
maar dat is dan de schoonheid van het
menselijk ras: we kunnen ons dingen
bewust worden en leren kiezen om mooier
en gelukkiger en harmonieuzer te gaan
leven. Je kan jezelf heropvoeden en
herscheppen, je kan leren om een kind te
zijn van je ouders, zodat je daarna
jezelf kan leren zijn en het leven kan
laten stromen.
De eerste stap naar kind zijn van je
ouders is dankbaarheid. Wees dankbaar
voor het leven dat je via hen gekregen
hebt. Zonder hen, was jij er niet! Je
kan dit mooi doen in een meditatie of
visualisatie: je stelt je voor dat je
ouders voor je staan. Zelfs al heb je ze
niet gekend, ze zijn er geweest, en
ergens bestaan ze nog. Achter hen staan
hun ouders, daarachter hun grootouders,
daarna de overgrootouders en daarachter
alle voorouders, steeds verder, steeds
meer. Het is een enorme massa mensen!
Achter al die mensen staat een grote
warme zon die de bron van alle leven
voorstelt. Dat leven stroomt van die zon
door al die mensen heen naar jouw ouders
en door jouw ouders naar jou. Neem je
tijd. Voel die warmte en voel hoe de
dankbaarheid in je hart opwelt. Zeg
tegen je ouders “Ik dank jullie voor het
leven dat ik van jullie gekregen heb”
Probeer je te laten vollopen met dat
leven en die warmte. Als je dit kan, ben
je kleiner dan je ouders en meteen ook
kleiner dan het Leven. Alleen wie
kleiner is, kan ontvangen! Als je een
kriebeling begint te voelen en zin
krijgt om te gaan bewegen, zeg je nog
een keer: “Ik dank jullie voor het leven
dat ik van jullie gekregen heb…” en je
voegt eraan toe: “… en voor de rest zorg
ik zelf”, en je draait je om. Je ouders
en voorouders staan nu achter je, en
voor je ligt de stralende toekomst, met
eindeloze en prachtige mogelijkheden.
Als je kinderen hebt, dan staan zij daar
ook. Wellicht is dit nu de eerste keer
dat je hen echt ‘ziet’. Het leven dat je
zonet in je opgenomen hebt, kan je nu
laten doorstromen naar hen. Zij hebben
voor het eerst een echte moeder of vader
en wellicht kunnen zij nu ook
nieuwsgierig worden naar hun eigen
stralende toekomst.
Okay, de meditatie is gedaan, je bent
dankbaar geweest, je hebt alles gedaan
zoals het moest, en je opent je ogen, je
bent weer in de gewone wereld en je komt
in contact met je ouders ‘in het echt’,
zij het lichamelijk, zij het
telefonisch, zij het in gedachten of
herinneringen. Dan ben je klaar voor
stap 2: geen kritiek meer! Je hebt in de
lange jaren van je leven heel wat
patronen ontwikkeld van kritisch kijken
naar je ouders, en die moet je afleren
en afbouwen, en dat kan alleen bewust.
Prent jezelf goed en steeds opnieuw in
dat je ouders groot en volwassen zijn,
dat zij er waren al lang voordat jij er
was en dat ze het toen ook gered hebben,
en dat jij niet de verantwoordelijkheid
hebt om hen gelukkig te maken. Maar,
daardoor heb je ook niet langer het
recht om te zeggen wat zij moeten doen.
Geen kritiek dus, nul, niets, nada. Laat
ze zijn wie ze zijn. Kijk naar je eigen
leven en wees dankbaar en voldaan met
wat je gekregen hebt, hoe weinig of hoe
veel het ook was en probeer je eigen
ding te doen en zelf gelukkig te worden.
Als je het kind kan zijn van je ouders,
ontdek je een enorme vrijheid die je
altijd al gehad hebt, maar die je nooit
genomen hebt. Vrijheid en levenskracht!
Veel succes…
© Marie Crevits, hetleven.be
Heb
je een reactie op deze blog? We
horen je graag! Contact