Blog

Gepost op 22 augustus 2008 door Marie

Enkele weken geleden was ik met Laura en Sophie op stap. We waren op een groot domein om er te fietsen (= Laura fietst dan op haar grote driewieler, wij lopen ernaast mee) en ook om op de bootjes te zitten.

Eerst gingen we op de pedalo (waterfiets), maar Laura had te korte benen om er iets op te kunnen doen, en eigenlijk was de boot nogal traag en log, en helemaal niet zo leuk als verwacht. Na nog een rondje fietsen in het park gingen we dan maar een keer op de roeiboot, met de hoop dat dat leuker zou zijn.

We hebben zowat alle posities uitgeprobeerd, nu eens 1 iemand roeien, dan eens met twee, enz. Laura zag er leuk uit met haar zwemvest! We keken ervan op hoe zelfverzekerd ze zich in de roeiboot durfde te verplaatsen van de ene bank naar de andere.

Uiteindelijk heeft Laura een hele tijd naast mij gezeten, terwijl ze het roeien met de linkerspaan aangeleerd kreeg. ‘Naar voren buigen, spaan in het water, naar achter trekken’, en dan opnieuw herbeginnen. Laura vond het heel leuk, maar liet telkens na 1 beweging de spaan los. Dan moest je haar weer de spaan in de handen duwen en opnieuw verder doen. Toch vond ze het heel erg leuk, en na 20 keer vroeg ze vaak zelf om weer een keer te duwen en te trekken aan de roeispaan (waarna ze natuurlijk direct weer losliet!)

Na een tijdje had ze geen zin meer in werken (zelf roeien), maar ze vond het wel nog fijn om naast mij te blijven zitten terwijl ik roeide, en mijn linkerarm voor haar heen bewoog. Het zonnetje scheen en het was supergezellig met ons drietjes.

Op een bepaald moment legde Laura haar hand op mijn schouder, net op het moment dat de roeiboot binnenkort gedraaid moest worden naar een andere richting. Normaal ben ik er trots op dat ik de twee spanen elk in een verschillende richting kan doen roeien om ter plekke te kunnen draaien, maar nu kon ik opeens niet meer denken. Het was alsof mijn verstand letterlijk stilstond. Ik kon alleen nog dingen doen waar ik niet bij na moest denken, zoals gewoon recht achteruit roeien. Bedenken hoe ik kon draaien leek me gewoon onmogelijk… Ik had direct door dat het aan Laura lag en aan haar hand op mijn schouder. ‘Zo moet het dus zijn’, dacht ik, ‘als je mentaal gehandicapt bent…’ Mentaal gehandicapt. Voor het eerst dacht ik na over de betekenis van die woorden, ‘mentaal gehandicapt’. ‘Als het verstand niet goed werkt’ is dat eigenlijk. Dus je kan wel van alles, maar je kan niet goed logisch redeneren, niet goed nadenken. Maar je bent nog altijd dezelfde volledige mens vanbinnen! Dat voelde ik heel goed. Ik kon Laura opeens beter begrijpen, waarom ze sommige dingen heel goed kan, en andere dingen niet zo, en waarom ze sommige dingen ook niet wìl doen. Ze is gewoon niet zo mentaal; en eigenlijk is dat wel verfrissend!

Toen ze haar hand weer van mijn schouder liet glijden, kreeg ik mijn verstand terug, en kon ik de boot op tijd nog draaien, mét mijn logisch beredeneerde super-roeitruc…