hetleven.be

Telepathische gesprekken, leven met de ziel

Blog

Laura

Laura in India – deel 1

Gepost op 20 maart 2011 door Lydia

Reisverslag van Laura’s reis naar India (voorjaar 2011) – door Lydia en Laura
DEEL 1 (Voor het vertrek + op reis tot en met de eerste nacht)

Laura praat niet op de gewone manier maar wel met een toetsenbord en steun voor haar hand: ‘facilitated communication’ zoals het wordt genoemd of ‘telepathie’ zoals wij dat noemen. Dat soort praten doet ze meestal met haar zus Marie. Op reis hebben we nu en dan iets genoteerd (dat noteren komt er meestal niet van, want wie schrijft nu alles op wat gezegd wordt, maar toch, omdat haar woorden zeldzaam zijn en soms heel diepzinnig, hebben ze voor ons een grote betekenis. Anders blijf je met de vraag zitten: wat gaat er om in dat kind? Hoe het is voor haar om niet te kunnen spreken, is een andere zaak. Het is niet eenvoudig voor beide partijen). Voor het verslag nu hebben we de foto’s getoond aan Laura (die een heel goed geheugen heeft, en bijna nooit iets vergeet eigenlijk). Wat Laura gezegd heeft toen op het moment of als commentaar bij de foto’s, staat in de groene kadertjes. Het was meteen de bedoeling om een verslagje te maken, daarom zijn er ook veel foto’s bij van Laura.

Hier een foto van vorige zomer.

ik zing graag met muziek en tambourijnen omdat de goden dan blij zijn en dan kan ik ook zo mijn vreugde laten zien want ik ben altijd vervuld van innerlijke vreugde maar ik kan het niet altijd tonen want dat past niet

Laura is al eens naar de Ashram geweest (en Zuid-India doorkruist) in 2000. Ze heeft daar Swami van dichtbij meegemaakt en veel zegeningen gekregen. Later heeft ze van Swami een Shivaratri Lingam gekregen waar ze soms puja op doet en daarbij vooral zingt en muziek maakt.

20 feb 22u

mijn mama naait heel goed

Hier komt de naaimachine aan te pas. Indische kleren werden bovengehaald en verkort waar nodig. Laura is daar duidelijk blij mee. Ze geeft een show met Papa.

Vrijd 25 feb 21u40

mijn poes wil niet mee maar ze is wel heel geïnteresseerd in de reis

Ik had gezegd dat de kleine poes mee wou in de valies – wat een onnozele gedachte is, uiteraard.


De avond voor het vertrek:

ik ben héél zenuwachtig.

Waarom, Laura?

ik denk dat ik niet zal weten wat ik moet doen.

zat 26 februari 8u20

meegaan is spannend want alles is bijna nieuw

Martine heeft ons gebracht, we hebben een lange traditie van elkaar naar Zaventem te brengen.

8u23

Een bestemming tussen vele.

8u24

ik ben flink maar heel zenuwachtig

Als het wat te veel wordt, steekt Laura haar tong uit, dat doet ze nooit zo maar.


8u30

mijn grote zus is er ook

Eigenlijk zou grootste zus Sarah naar India gaan om te trouwen. Ook de reden waarom de ouders van de bruidegom een ticket hebben gekocht. Nu blijkt dat de trouw niet zal doorgaan, omdat onze Swami is overleden. Maar we houden er toch de moed in, zoals je ziet.

8u42

9u10

9u32

10u03

ik probeer rustig te blijven

Wachten voor de incheck, een eind lopen, nog eens wachten voor de handbagage waar alles in zakjes moet en het vliegtuig bewonderen, Laura’s commentaar op al die foto’s is summier.

10u04

hier vind ik het wel leuk 

Bergaf lopen op de helling richting vliegtuig.

op het vliegtuig was ik eerst heel bang en ik hield mama vast maar toen we maar bleven vliegen gebeurde er niets speciaals

ik had al gauw geen nervositeit meer alleen nog omdat de lucht zo anders was maar het ging wel

op de foto eet ik brood van thuis zeer lekker want ik eet graag brood maar het is niet goed voor mij daarom krijg ik het niet vaak

Het blijft me verwonderen hoe Laura naar de dingen van het leven kijkt

mijn oma komt van heel ver weg en toen vlogen de mensen niet

Hier heb ik de geboorteplaats van oma aangewezen, midden bovenaan het schermpje

nog een paar uren zegt mama mij en marie ook maar het lijkt wel eindeloos 

Er zitten veel mensen die we kennen, Laura gaat wat rondlopen of krijgt bezoek.

ik ben blij dat we er zijn 

ik maak altijd snel vrienden met mensen die open zijn voor de onzichtbare kant van de wereld

Daar geniet ik als moeder altijd zo van, hoe sommige mensen spontaan naar Laura komen en je voelt dat er van alles gebeurt.

ik kan mij goed staande houden in mijn zo lang verwachte reis 

ik maak mij geen zorgen meer 

ik mag bij de valiezen blijven terwijl marie rondrent

ik ben blij dat ik niet mee hoef en het geeft me de kans om rustig ‘de sfeer op te snuiven’ zoals dat heet

alle mensen hier zien er anders uit maar vanbinnen zijn ze gewoon zoals ik mensen ken
dat is leuk om te zien

Om 19u30 Belgische tijd en middernacht Indische plaatselijke tijd, landen we in Chennai. Omdat we laatst opgestapt zijn, hebben we bijna onmiddellijk onze bagage. Dan naar buiten en afscheid nemen van de 5 medereizigers die hun eigen hotel geboekt hebben en die we morgen terug zullen zien. We kijken uit naar de bordjes van de taxichauffeurs om ons naar ons hotel te brengen, maar onze zoektocht is vruchteloos. We hebben een duur hotel geboekt omwille van Laura, niet ver van de vlieghaven en met comfort. De andere ‘drivers’ met bordjes zijn heel behulpzaam en bellen rond dat het een plezier is. Ons hotel, daar weten ze van niets, ondanks het druk weg en weer gemail weken op voorhand en bevestiging alom. Marie wordt uitgestuurd om een oplossing te vinden, wat Laura dan ‘rondrennen’ noemt, terwijl we nog bijna een uur wachten in de zwoelte en de drukte. Laura wil op de grond gaan liggen, en het is hier echt niet om aan te zien, daarom moet ze op de valies blijven zitten; maar ze is best tevreden. Ondertussen werd Marie aangesproken in Brits Engels door twee jonge mannen die haar herkennen van een ‘Youth’ bijeenkomst 4 jaar geleden in Londen, en kon ze hen vertellen dat er overmorgen reeds een grote ceremonie zal plaats vinden in de Ashram voor de ‘Samadhi’ (wat dit precies zal zijn weten we ook nog niet) van Swami Premananda. Ze zitten ermee in dat ze niet verwittigd hebben, maar Marie verzekerd hen dat er zeker plaats zal zijn voor hen, en ze beslissen terstond om naar de Ashram te vertrekken, met de eerste bus of met wat dan ook. Wat een mooi toeval.

Zonder resultaat komt Marie weer terug en merkt dan ineens een indische man op die ze vroeger ooit eens heeft ontmoet als werknemer in een hotel, en ze zegt: “I know your face!” Ik ken uw gezicht! “Ik ook” zegt het klein vinnig mannetje. Hij werkt nog altijd voor het hotel en dra staan ze met 2 van die tussenpersonen elkaar af te dingen in prijs. Abdul Salaam, de ‘face’ doet zijn best en regelt een taxi en een hotel (met gratis extra bed want we zijn met drie) voor de helft van de prijs en een heleboel sterren. Dat laatste valt nog af te wachten, maar we zijn blij met het hele verhaal en de hulp van onze goddelijke Meester, die ontmoetingen regelt als bij wonder, die ons blijkbaar niet graag veel geld ziet uitgeven en toch goed voor Laura zorgt. Het hotel heet iets met Raja erin, Indisch voor koning . Win win 🙂

27 feb 2u34

oef nu ben ik wel moe!

xxx

3u14

Lees verder: deel 2

© Lydia Crevits, hetleven.be

Heb je een reactie op deze blog? We horen je graag! Contact