hetleven.be

Telepathische gesprekken, leven met de ziel

Blog

Planten, natuur en natuurwezens

De boom bij de stuwdam

Gepost op 29 juni 2009 door Marie

Na het gesprek met het Waterwezen en het Oeverwezen vervolgden Sarah en ik ons pad langs de enige weg die in het dal van Glen Cannich loopt. Na 15 kilometer kronkelen stopte de weg abrupt aan een grote dam. We stapten uit om naar het uitzicht te kijken en ondanks de koude en de felle wind kropen we de dichtstbijzijnde heuvel op. Daar vonden we een mooie, majestueuze boom waar we graag mee wilden spreken. De basis van de boom was verstopt achter de helling, waardoor hij eigenlijk nog groter was dan hij eerst leek.

 


De stuwdam bij Loch Mullardoch

Hoe komt het dat je hier zo alleen mooi staat te wezen tussen het kleine mos?

– “Ik sta hier omdat ik hier gegroeid ben, zou je kunnen zeggen. En toch. Waarom is mijn zaad gegroeid en ben ik in het jonge boompje gekomen? En ben ik blijven groeien in de woeste bergvallei waar de wind vaak vrij spel heeft. Ik ben hier gelukkig omdat ik hier thuishoor. En ondanks de moeilijkheden ben ik gezond en sterk en ook zo mooi.”

Heb je contact met de andere bomen? (Er stonden twee kleinere bomen van dezelfde soort in de buurt)

– “Ik ben met mijn broers verbonden. We staan hier samen. Maar ik ben de oudste en de grootste en ik zorg een beetje voor hen.”

Hier konden we niet echt meer een vraag bedenken, dus vroegen we maar: ‘Wil je nog iets zeggen?’

Het antwoord was zowel verrassend als nadrukkelijk en indringend:

– “Ik moet kwijt dat de mensen zo kortzichtig zijn. De dam die ze gebouwd hebben is slecht voor het evenwicht in deze streek. Alle wezens zijn erdoor beïnvloed en dit is niet ten goede. Zo moet ik het zeggen. Maar ja, de mens heeft veel macht en kan veel beslissen en doen voordat hij tot het besef komt van wat hij gedaan heeft. Dit besef zal wel nog lang uitblijven.

Aan zij die het wel beseffen wil ik vragen om af en toe ons te zeggen dat je niet hoort bij hen die het niet weten. En dat je het jammer vindt dat zovelen moeten lijden. Maar zorg dat je niet in medelijden vervalt, want medelijden is een krachtverslinder. Niemand wordt er beter door, integendeel. Ik vraag dat je meevoelt, en toont dat je weet, maar voor de rest blijf je in het vertrouwen dat iedereen zijn weg wel vindt, en dat ooit alles weer goed zal zijn.”

© Marie Crevits, hetleven.be

Heb je een reactie op deze blog? We horen je graag! Contact