Blog

Gepost op 5 september 2010 door Marie

De werkelijkheid van de dingen zit vanbinnen. Toen ik nog naar school moest, voelde ik het leven aan als één groot toneel waarin ik een rol moest spelen, en dat beviel me niet. De ware ‘ik’ kon ik niet tonen, niet uitdrukken, en ik wist ook totaal niet wat ik eraan kon doen om het beter te maken. Deze wereld is één groot toneel en de meeste mensen spelen een rol waarin ze niet zichzelf zijn. Wat je rondom je ziet, is dus niet altijd wat het is. Want zoals ik al zei, de werkelijkheid zit vanbinnen.

Denk maar bijvoorbeeld aan die mooie jonge mensen die zelfmoord plegen, en dan zegt de familie “ze was zo flink en zo sterk, we zijn geschokt, we hebben dit nooit zien aankomen.” Aan de buitenkant kunnen mensen zich helemaal anders voordoen dan hoe ze vanbinnen zijn. Daarom zijn familieopstellingen zo fantastisch; daar zie je de binnenkant van de mensen. De innerlijke wanhoop van iemand die eraan denkt om zelfmoord te plegen toont zich heel duidelijk in een opstelling. Het lijkt alsof de mensen die aan een opstelling deelnemen ‘toneel spelen’, maar in feite is dit ‘toneel’ veel echter dan de buitenwereld.

Voor zij die niets van familieopstellingen kennen: Mensen zitten in een kring rondom een lege ronde ruimte. Sommige mensen worden gekozen als ‘representant’ om ‘mee te spelen’. Je wordt uitgenodigd om in de rol van een of ander persoon of familielid te komen, gewoonlijk iemand waar je nog nooit van hebt gehoord, die je nog nooit hebt ontmoet en die je waarschijnlijk ook nooit zal ontmoeten. Je krijgt ook een plek in de ruimte, en daarna sta je even stil, je wacht. Binnen enkele seconden krijg je gewaarwordingen, gevoelens, gedachten, over ‘jezelf’ (de persoon die je representeert) en ten opzichte van de andere personen die in de ruimte opgesteld staan. Deze dingen uiten zich voor een groot deel meteen zichtbaar in je lichaam via kleine bewegingen van de vingers, benen, ogen, armen, ademhaling enz. Soms word je ook gevraagd om met woorden uit te drukken wat er door je heen gaat.

Mijn moeder is ondertussen al ongeveer 10 jaar met familieopstellingen bezig; ze begeleidt ze, ik was vaak als representant aanwezig in haar groepen (gisteren bijvoorbeeld nog, in Maasmechelen, en vorige week in Loppem). Ook begeleiden we samen regelmatig individuele opstellingen met popjes (mama doet de opstelling, ik laat met telepathie de popjes-representanten aan het woord).

Heel erg vaak zie ik in de opstellingen dat kinderen staan te kijken naar hun ouders. Kinderen, dat kan iedereen zijn, want iederéén is gemaakt/geboren uit twee ouders, zonder uitzondering. En daar kom ik waar ik wilde komen: het thema van blinde liefde.

Een verhaaltje als model-voorbeeld: Je wordt als baby geboren en in het beste geval heb je een liefhebbende moeder en een liefhebbende vader. Je kijkt naar hen, ze geven je melk, knuffels, kili-kili conversaties, pampers, papjes, dan komt pipi-potje, de eerste stapjes, ze leren je kleertjes aandoen, jezelf wassen, zelfstandig eten, enzovoort. Je kijkt naar hen vol liefde, want van hen ‘ga je het leven leren’. Je wordt groter, je merkt af en toe een ruzie op, een zucht van je vader, een traan van je moeder, en je kijkt nog steeds naar hen, maar de blik in je ogen verandert. ‘Is mijn moeder wel gelukkig? Gaat het wel goed met mijn vader? Blijven ze wel samen?’ Al gauw kijk je nog scherper, je probeert de plooien glad te strijken, je begint je ouders te behoeden, te bemoederen en meteen ontwikkel je ook heel wat kritiek op je ouders: je moeder neemt geen initiatief, ze klaagt altijd,… , je vader is er nooit voor jou/voor jullie, hij neemt niet genoeg verantwoordelijkheid, enz. en vooral: ze zien jou niet. En dan; je wordt nog groter, je hebt je eerste lief, je gaat studeren, je hebt een ander lief, je zoekt een job, je trouwt, je krijgt kinderen,… en waar kijk je naar? Nog steeds naar je ouders, je bent uiterlijk wel bezig met je leven maar innerlijk wacht je nog steeds tot ze jou eindelijk eens echt gaan ‘zien’. Je kinderen worden groot, en wat gebeurt er? Zij gaan net hetzelfde doen als jij.

Dit geval is dan nog een van de beste, want vaak zijn er heel wat problemen bij ouders en voorouders die alles nog ingewikkelder en moeilijker maken, en dus kijken de kinderen nog harder en willen ze nog meer de dingen helpen oplossen. Onbewust.

Het resultaat is een lange reeks van generaties kinderen die naar hun ouders kijken en hun eigen kinderen niet zien.

Ieder kind heeft de neiging om naar mama en papa te kijken en dat te blijven doen hoewel ze al volwassen geworden zijn. Je kijkt naar hen uit liefde, maar het is een blinde liefde, een onvolwassen liefde. Als je als kind je ouders in het vizier houdt en zo opgroeit, begin je naar je ouders te kijken met je verstand; het gevolg is gegarandeerd kritiek, je kijkt neer op hen, want je voelt je eigenlijk groter, beter en slimmer dan hen.

Ik voel die neiging zelf ook in mezelf, maar dat is dan de schoonheid van het menselijk ras: we kunnen ons dingen bewust worden en leren kiezen om mooier en gelukkiger en harmonieuzer te gaan leven. Je kan jezelf heropvoeden en herscheppen, je kan leren om een kind te zijn van je ouders, zodat je daarna jezelf kan leren zijn en het leven kan laten stromen.

De eerste stap naar kind zijn van je ouders is dankbaarheid. Wees dankbaar voor het leven dat je via hen gekregen hebt. Zonder hen, was jij er niet! Je kan dit mooi doen in een meditatie of visualisatie: je stelt je voor dat je ouders voor je staan. Zelfs al heb je ze niet gekend, ze zijn er geweest, en ergens bestaan ze nog. Achter hen staan hun ouders, daarachter hun grootouders, daarna de overgrootouders en daarachter alle voorouders, steeds verder, steeds meer. Het is een enorme massa mensen! Achter al die mensen staat een grote warme zon die de bron van alle leven voorstelt. Dat leven stroomt van die zon door al die mensen heen naar jouw ouders en door jouw ouders naar jou. Neem je tijd. Voel die warmte en voel hoe de dankbaarheid in je hart opwelt. Zeg tegen je ouders “Ik dank jullie voor het leven dat ik van jullie gekregen heb” Probeer je te laten vollopen met dat leven en die warmte. Als je dit kan, ben je kleiner dan je ouders en meteen ook kleiner dan het Leven. Alleen wie kleiner is, kan ontvangen! Als je een kriebeling begint te voelen en zin krijgt om te gaan bewegen, zeg je nog een keer: “Ik dank jullie voor het leven dat ik van jullie gekregen heb…” en je voegt eraan toe: “… en voor de rest zorg ik zelf”, en je draait je om. Je ouders en voorouders staan nu achter je, en voor je ligt de stralende toekomst, met eindeloze en prachtige mogelijkheden. Als je kinderen hebt, dan staan zij daar ook. Wellicht is dit nu de eerste keer dat je hen echt ‘ziet’. Het leven dat je zonet in je opgenomen hebt, kan je nu laten doorstromen naar hen. Zij hebben voor het eerst een echte moeder of vader en wellicht kunnen zij nu ook nieuwsgierig worden naar hun eigen stralende toekomst.

Okay, de meditatie is gedaan, je bent dankbaar geweest, je hebt alles gedaan zoals het moest, en je opent je ogen, je bent weer in de gewone wereld en je komt in contact met je ouders ‘in het echt’, zij het lichamelijk, zij het telefonisch, zij het in gedachten of herinneringen. Dan ben je klaar voor stap 2: geen kritiek meer! Je hebt in de lange jaren van je leven heel wat patronen ontwikkeld van kritisch kijken naar je ouders, en die moet je afleren en afbouwen, en dat kan alleen bewust. Prent jezelf goed en steeds opnieuw in dat je ouders groot en volwassen zijn, dat zij er waren al lang voordat jij er was en dat ze het toen ook gered hebben, en dat jij niet de verantwoordelijkheid hebt om hen gelukkig te maken. Maar, daardoor heb je ook niet langer het recht om te zeggen wat zij moeten doen. Geen kritiek dus, nul, niets, nada. Laat ze zijn wie ze zijn. Kijk naar je eigen leven en wees dankbaar en voldaan met wat je gekregen hebt, hoe weinig of hoe veel het ook was en probeer je eigen ding te doen en zelf gelukkig te worden. Als je het kind kan zijn van je ouders, ontdek je een enorme vrijheid die je altijd al gehad hebt, maar die je nooit genomen hebt. Vrijheid en levenskracht! Veel succes…