Blog
Telepathie met dieren
Interview met Witje
Gepost op 20 februari 2004 door Marie
Witje is drie jaar oud, niet de slimste
kat van de wereld, maar heel lief en
spontaan. Ze houdt ervan om met mij mee
de badkamer in te gaan en met het kleine
waterstraaltje te spelen dat ik uit de
kraan laat lopen. Witje heeft al veel
meegemaakt in haar leven. Ze werd twee
keer aangereden, waardoor ze een tand
verloor en nu gelukkig nooit meer op
straat durft. Tijdens haar zwangerschap
kreeg ze zware stress te verduren door
de andere kat die we toen hadden:
Grijsje (of Amba). Dat was een bijna
raskat die onze aandacht opeiste voor
haar alleen. Ze was ook zwanger en ze
begon te jagen op Witje, met geweld
zelfs, en Witje werd doodsbang. Op een
bepaald moment hadden we Grijsje met
haar drie jongen in de ene kant van het
huis, en Witje met haar twee jongen
boven op mijn kamer. We moesten altijd
alle deuren gesloten houden en de katten
om beurten buiten en binnen laten. Toch
slaagde Grijsje er soms nog in tot boven
te geraken en Witje aan te vallen. De
situatie was onhoudbaar. Uiteindelijk
konden we Grijsje weggeven aan een lief
meisje.
Witje bleek toch een geweldige moeder te
zijn, maar haar kittens waren geen lang
leven beschoren. Na een tijdje liep er één
katje weg en het ander werd overreden.
Witje werd gesteriliseerd. We namen
andere katten om haar gezelschap te
houden. In het begin dat Mischka er was,
waren er spanningen tussen die twee
omdat Witje wat moeite heeft om te weten
wie ze kan vertrouwen, maar onlangs zijn
het dikke vriendinnen geworden.
Witje, vind je het goed als ik je een paar vragen stel?
– ja
Wil je jezelf voorstellen?
– Ik ben Witje. Ik ben een poes. Ik woon bij Marie, Lydia en Geert en Laura.
Wat vind je ervan om hier te wonen?
Mis je je kindjes soms?
– Ik mis mijn kindjes een beetje omdat ik wist dat ik hen kon vertrouwen en dat we elkaar graag zagen.
Heb je een boodschap voor de mensen? Of voor ons, jouw mensen die bij je wonen?
– Ik vind dat mensen moeten praten tegen hun dieren. Mensen zeggen te weinig tegen hun huisdieren.
Nog dingen die je wil vertellen?
– Ja. Ik wil nog zeggen dat ik mij leukst voel als ik gestreeld word en als mensen tegen mij praten. Als mensen praten tegen iemand, gaat er een stroom van energie van ze uit. Mensen kunnen die niet zien maar dieren wel.
Die stroom van energie maakt dat wij kunnen meegenieten van de gesprekken; maar als mensen tegen ons spreken, dan verhoogt onze trilling een beetje omdat wij dan die stroom van energie ontvangen. Dat is goed want zo kunnen wij vlugger vooruit gaan en misschien ook mens worden.
Iedereen streeft ernaar de mensen te begrijpen en lief te hebben, maar de mensen luisteren vaak niet naar onze vragen als we iets niet begrijpen. Na begrip komt incarnatie. Mens worden. Leren wat het is om mens te zijn.
`Waarom dieren mensen willen zijn vraag
je? Omdat mensen een ego hebben. Ego
is goed want je moet eerst ego hebben
voordat je het kan overstijgen.
Dieren worden meer en meer zelfstandig
naarmate ze evolueren.
Wil je even uitleggen waarom je zegt dat alle dieren ernaar streven om de mens lief te hebben?
– Mensen hebben een ander soort innerlijk. Ze kijken anders tegen de dingen aan. Ze hebben een andere soort liefde en een ander soort begrip van de wereld. Ze zijn gewoon helemaal anders.
De gang van zaken wil dat dieren eerst zelfstandig leren zijn, een ego ontwikkelen zou je kunnen zeggen, waardoor we ons ook steeds meer alleen voelen. Maar dat moet gebeuren willen wij vooruitgaan. Daarna worden we mens en leren we ook meer en meer ego hebben, dat is dan niet zo moeilijk meer. Het moeilijkst is dan om dat ego om te vormen naar iets hogers. Om daarna geen ego meer te hebben. Maar die toestand van egoloosheid is compleet anders dan die van roedeldieren of kuddedieren.
Is dit nu nog steeds Witje die al deze wijze dingen zegt?
– De deva van de groep poezen van Witje. Ik zorg voor een tiental katten. Ik maak dat ze weten wat ze moeten weten en zorg ervoor dat ze de situaties tegenkomen waar ze het meest uit kunnen leren. Ik leer hen mooie dingen. Ik heb een mooi werk.
© Marie Crevits, hetleven.be
Heb
je een reactie op deze blog? We
horen je graag! Contact